Tyfon
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | ''Z [gr.| | + | ''Z [Skróty#gr.|gr.]: typhon = popłoch''. |
| − | + | == Mitologia grecka == | |
| − | [[Zeus]] stanął samotnie do walki z Typhonem, uzbrojony w żelazny sierp, okrutną broń, którą niegdyś [[Kronos]] okaleczył swojego ojca | + | W mitologii greckiej okrutny gigant o stu smoczych łbach i wężowych nogach. Najmłodszy syn [[Gaja|Ziemi-Gai]]) i [[Tartar|Tartara]], zrodzony dla pomszczenia klęski tytanów. Od głowy do lędźwi miał ciało olbrzyma ludzkiej postaci, a zamiast nóg wiły się sploty węży. Całe ciało miał upierzone, tylko na głowie i brodzie jeżyły się włosy szczecinowate. Wzrostem najwyższe góry przenosił i aż do gwiazd sięgał. Gdy rozłożył ramiona, palcami lewej ręki dotykał miejsca, skąd słońce wschodzi, a prawa dłoń zanurzała się w mrokach dalekiego zachodu. Największymi skałami rzucał jak piłką. Latał w powietrzu napełniając je krzykiem i sykiem. Z paszczy płynęła mu wrząca smoła, a ogień buchał ze ślepiów. Kiedy bogowie ujrzeli potwora u bram niebieskich, ogarnął ich popłoch. Uciekli do Egiptu, gdzie zmienili się w zwierzęta, żeby ich Tyfon nie poznał. Przestraszywszy m. in. [[Afrodyta|Afrodytę]] i [[Eros|Erosa]] przyczynił się do powstania [[Gwiazdozbiór|gwiazdozbioru]] [[Ryby|Ryb]]. |
| + | |||
| + | [[Zeus]] stanął samotnie do walki z Typhonem, uzbrojony w żelazny sierp, okrutną broń, którą niegdyś [[Kronos]] okaleczył swojego ojca [[Uran|Uranosa]]. Tyfon, zraniony, broczył krwią tak obficie, ze góry trackie zabarwiły się na czerwono i odtąd zwano je Hajmos - góry krwi. Na koniec osłabł zupełnie. Wówczas [[Zeus]] przywalił go wyspą Sycylią. Ilekroć Tyfon stara się wydobyć z tego więzienia, ziemia sycylijska drży, a przez krater Etny (paszczę potwora) bucha ogień i wylewa się gorąca, niszcząca wszystko wokół lawa. | ||
Pamięć o tych walkach nie wygasła i dziś wśród ludu greckiego, mimo, ze upłynęło tyle wieków i tyle się zmieniło na starej ziemi Hellenów. Ale w pojęciach współczesnego chłopa greckiego zlały się postacie tytanów, cyklopów i gigantów w jedną całość. Opowiadają sobie po wsiach o olbrzymach, zwanych gigantami, nadludzkiego wzrostu i niezwykłej siły, co mają jedno tylko oko w środku czoła, błyszczące jak ogień, i noszą bardzo długie brody. Ojcem ich jest pewien diabeł, a matką jakaś czarownica. Mieszkają w głębi ziemi, gdzie budują olbrzymie gmachy, kładąc wielkie głazy jedne na drugim. Podczas trzęsienia ziemi mówią chłopi: "znowu jakaś budowla gigantów się wali". W podziemiach zamknął ich Bóg za to, że kiedyś zbuntowali się przeciwko niemu. | Pamięć o tych walkach nie wygasła i dziś wśród ludu greckiego, mimo, ze upłynęło tyle wieków i tyle się zmieniło na starej ziemi Hellenów. Ale w pojęciach współczesnego chłopa greckiego zlały się postacie tytanów, cyklopów i gigantów w jedną całość. Opowiadają sobie po wsiach o olbrzymach, zwanych gigantami, nadludzkiego wzrostu i niezwykłej siły, co mają jedno tylko oko w środku czoła, błyszczące jak ogień, i noszą bardzo długie brody. Ojcem ich jest pewien diabeł, a matką jakaś czarownica. Mieszkają w głębi ziemi, gdzie budują olbrzymie gmachy, kładąc wielkie głazy jedne na drugim. Podczas trzęsienia ziemi mówią chłopi: "znowu jakaś budowla gigantów się wali". W podziemiach zamknął ich Bóg za to, że kiedyś zbuntowali się przeciwko niemu. | ||
| − | + | == Mitologia egipska == | |
| + | W mitologii egipskiej odpowiednikiem Tyfona jest [[Set]], brat [[Ozyrys|Ozyrysa]] i [[Izyda|Izydy]]. | ||
| + | |||
| + | [[Kategoria:Mitologia]] | ||
Wersja z 09:20, 25 sty 2007
Z [Skróty#gr.|gr.]: typhon = popłoch.
Mitologia grecka
W mitologii greckiej okrutny gigant o stu smoczych łbach i wężowych nogach. Najmłodszy syn Ziemi-Gai) i Tartara, zrodzony dla pomszczenia klęski tytanów. Od głowy do lędźwi miał ciało olbrzyma ludzkiej postaci, a zamiast nóg wiły się sploty węży. Całe ciało miał upierzone, tylko na głowie i brodzie jeżyły się włosy szczecinowate. Wzrostem najwyższe góry przenosił i aż do gwiazd sięgał. Gdy rozłożył ramiona, palcami lewej ręki dotykał miejsca, skąd słońce wschodzi, a prawa dłoń zanurzała się w mrokach dalekiego zachodu. Największymi skałami rzucał jak piłką. Latał w powietrzu napełniając je krzykiem i sykiem. Z paszczy płynęła mu wrząca smoła, a ogień buchał ze ślepiów. Kiedy bogowie ujrzeli potwora u bram niebieskich, ogarnął ich popłoch. Uciekli do Egiptu, gdzie zmienili się w zwierzęta, żeby ich Tyfon nie poznał. Przestraszywszy m. in. Afrodytę i Erosa przyczynił się do powstania gwiazdozbioru Ryb.
Zeus stanął samotnie do walki z Typhonem, uzbrojony w żelazny sierp, okrutną broń, którą niegdyś Kronos okaleczył swojego ojca Uranosa. Tyfon, zraniony, broczył krwią tak obficie, ze góry trackie zabarwiły się na czerwono i odtąd zwano je Hajmos - góry krwi. Na koniec osłabł zupełnie. Wówczas Zeus przywalił go wyspą Sycylią. Ilekroć Tyfon stara się wydobyć z tego więzienia, ziemia sycylijska drży, a przez krater Etny (paszczę potwora) bucha ogień i wylewa się gorąca, niszcząca wszystko wokół lawa.
Pamięć o tych walkach nie wygasła i dziś wśród ludu greckiego, mimo, ze upłynęło tyle wieków i tyle się zmieniło na starej ziemi Hellenów. Ale w pojęciach współczesnego chłopa greckiego zlały się postacie tytanów, cyklopów i gigantów w jedną całość. Opowiadają sobie po wsiach o olbrzymach, zwanych gigantami, nadludzkiego wzrostu i niezwykłej siły, co mają jedno tylko oko w środku czoła, błyszczące jak ogień, i noszą bardzo długie brody. Ojcem ich jest pewien diabeł, a matką jakaś czarownica. Mieszkają w głębi ziemi, gdzie budują olbrzymie gmachy, kładąc wielkie głazy jedne na drugim. Podczas trzęsienia ziemi mówią chłopi: "znowu jakaś budowla gigantów się wali". W podziemiach zamknął ich Bóg za to, że kiedyś zbuntowali się przeciwko niemu.
Mitologia egipska
W mitologii egipskiej odpowiednikiem Tyfona jest Set, brat Ozyrysa i Izydy.
