Równonoc
Równonoc, ekwinokcjum (etym. - łac. aequinoctium) - zrównanie długości dnia i nocy; Równonoc wystepuje dwukrotnie w ciągu roku jako równonoc wiosenna (20/21 marca) i równonoc jesienna (22/23 września). W okresie od równonocy wiosennej do równonocy jesiennej Ziemia jest nachylona biegunem północnym do Słońca, w pozostałym czasie Ziemia jest nachylona w do Słońca biegunem południowym. Z tego powodu półkule ziemskie są oświetlone przez różny czas w ciągu doby - latem dzień jest dłuższy od nocy, a zimą noc jest dłuższa od dnia.
w astronomii
Jest to czas obejmujący jedną dobę ziemską, w którym to centrum tarczy słonecznej obecne jest tyle samo czasu pod i nad horyzontem, a promienie słoneczne padają na równik pod kątem 90º. W tych dniach Słońce wschodzi dokładnie na wschodzie, a zachodzi na zachodzie. Ponieważ Słońce widziane jest jako tarcza, a dzień zaczyna się lub kończy, gdy padają pierwsze lub ostatnie promienie ze skraju tarczy, kiedy centrum tarczy jest pod horyzontem, to w czasie równonocy dzień jest w rzeczywistości dłuższy od nocy o około 14 minut. Prawdziwa równonoc wystepuje kilka dni bliżej zimy.
Wzór na szerokość geograficzną w dniach równonocy
W dniach równonocy można łatwo obliczyć szerokość geograficzną miejsca obserwacji. Wystarczy zmierzyć wysokość górującego Słońca (w stopniach) i odjąć ją od 90º.
φ = 90º-h
gdzie h to wysokość górującego Słońca, φ szerokość geograficzna. Jeżeli Słońce górowało po południowej stronie nieba, mamy szerokość geograficzna północną (N), jeżeli zaś po północnej - południową (S).
Przekształcając ten wzór otrzymujemy równanie, z którego możemy obliczyć wysokość górowania Słońca (h):
h = 90º-φ
Źródło: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Równonoc
